Inmiddels hebben mijn wolfje en ik elkaar goed leren kennen. Ik kan nu best vaak anticiperen op zijn gedrag waardoor ik ongewenst gedrag kan voorkomen, maar aangezien Vida dat zich inmiddels ook heeft eigen gemaakt heb ik uitdagingen ten overvloede. Voor iemand zoals ik houdt dat je scherp en komt het mijn vak ten goede. Dit is mede waarom ik dit avontuur ben aangegaan en ja, het klopt, deze jonge hond heeft ontzettend mooi natuurlijk gedrag en er valt nog veel van hem te leren. Maar zoals gezegd, hopelijk kan hij ook veel van mij leren.
Vida de wolf
Waar zit nou die “aan” knop zul je je afvragen? Het zal een totaal onverwacht antwoord zijn voor de meeste van jullie. In dit soort gevallen is het ook echt zoeken naar de oplossing. Het is niet waar ook ik gelijk voor ga, zoals je hebt kunnen lezen in het vorige verhaal; de spreekwoordelijke biefstuk bood absoluut geen oplossing. Wat dan wel? Elke dag train ik bijna al mijn honden en als ik een drukke dag heb, train ik meerdere honden tegelijk. Dat wil zeggen dat ik, afhankelijk van wat ik wil trainen, met een aantal jonge honden met name aandacht en hun naam train. LeVida wilde meedoen toen hij in de gaten kreeg dat de andere honden speciale aandacht kregen. Ik duwde hem weg en zei ”nee hoor, jij wilde niet” en vervolgens ging ik verder met de twee andere kanjers. Ja, en toen was de knop om! Hij wurmde zich een weg voorbij de andere twee en ging keer op keer pontificaal voor me zitten en keek me indringend aan. “Kom maar op met die opdracht” leek hij te denken.
Een aantal van mijn andere honden thuis
Negeren van een hoofd welke boven mijn navel uitkomt wanneer deze uit de kluiten gewassen harige vriend voor me zit, is onmogelijk en natuurlijk was dit waar ik naar op zoek was. Trainen is een genot en we zijn echt een team aan het worden met het wederzijds ontdekken van grenzen en natuurlijk met wederzijds respect. Ik geniet van zijn wil om met me samen te werken. Wat een prachtig dier! De titel van deze blog is ”LeVida’s dagelijkse beslommeringen” en trainen is daar één van, maar bijvoorbeeld naar de dierenarts gaan, is niet een dagelijkse activiteit maar hoort wel bij het leven. LeVida is een mooie krachtige hond die in de bloei van zijn leven is en omdat ik hem ophaalde toen hij alle checks en entingen al had gehad in Frankrijk, was er voor mij een andere motivatie om de dierenarts een bezoekje te brengen met hem. Ik vind het belangrijk dat mijn dierenarts hem zou zien en leert kennen in een gezonde staat en natuurlijk dan hij op zijn beurt ook de dierenarts ziet en een fijne ervaring heeft met haar, wanneer er vooral geen pijnlijke of vervelende dingen op het programma staan.
Kleine terugblik, toen we Vida gingen ophalen in Normandië
Natuurlijk wist ik dat mijn harige vriend wel wat wagenziek was, tenslotte hebben we een lange reis gemaakt vanuit Frankrijk! Mede daarom ben ik regelmatig met hem gaan oefenen in de auto terwijl deze stil staat en afwisselend met de motor aan. Ook hebben we kleine ritjes gemaakt waarin opviel dat hij hier niet echt op zat te wachten. Maar de rit naar de dierenarts was me d’r eentje! Wat was dit heftig voor beide partijen! Aangezien LeVida zo groot is moet hij in de gordel op de achterbank en kan hij niet in de kennel achterin mijn auto. Ik heb een prachtig kleed gekocht wat als een soort hangmat op de achterbank ligt en is vast gemaakt aan de hoofdsteunen. Zo kan er niets gebeuren - dacht ik - en als hij moet overgeven is het makkelijk schoon te maken.
Nou we waren de straat nog niet uit en de kerstversiering hing aan die arme schat zijn lippen en belandde na niet al te lange tijd in mijn gezicht en mijn haar! Ik heb altijd handdoeken en keukenrollen mee dus geen probleem. Maar daar bleef het niet bij, ik hoorde een kokhalzend geluid en dacht; ja hoor daar gaan we weer, er kwam een golf aan geel en doorzichtig schuim op het kleed terecht. Afschuwelijk vond ik het voor hem, maar we waren halverwege, dus even door zetten. Dat heb ik geweten! De vakjes in de autodeur zat in een klap vol met zijn maaginhoud en ook LeVida dreef er bijna in rond door de auto. Als klap op de vuurpijl rook ik ineens ook nog een poeplucht! Al rijdende dacht ik “Oh nee” bij aankomst bij de dierenartsenpraktijk had die lieverd van angst vervolgens één van de zijruiten volledig onder gepoept, de diarree droop naar beneden.
Ik haalde een totaal besmeurde en onder de indruk zijnde Tamaskan uit de auto en was even uit het lood geslagen. Ik had zo met mijn reus te doen, we werden fantastisch opgevangen door “mijn” dierenarts en haar assistente. Ze hebben samen mijn auto en mijn hond zo goed en zo kwaad als het ging, schoongemaakt met gevaar voor eigen kleding en praktijk. Daar ging mijn doel, een goede eerste indruk voor beide partijen… Dierenarts Jantien heeft hem voor de terugreis een middel gegeven tegen wagenziekte en we spraken af dat als het goed werkt ik het middel bestel zodat we met ondersteuning de autotraining kunnen hervatten.