He he, inmiddels zijn de puppen bijna 15 weken en 4 hebben een fijn huisje gevonden. Voor 1 van de overgebleven dametjes heeft zich iemand gemeld, en niet zomaar iemand, het zou een geweldig lief en fijn huisje zijn met veel uitdagingen en geduld. Nu even afwachten...
Maar wat heeft dit avontuur mij nou gebracht, behalve 7 prachtige puppen? Laat ik beginnen te zeggen dat ik van het begin tot het einde, maar ja, wat is het einde, heb genoten van echt alles! Natuurlijk, korte nachten hoeft van mij niet, maar het hoort er wel bij en zeker als je de puppen wil “afleveren “inclusief droge nachten. Het is zoveel meer genieten als je niet overal problemen in ziet:
- "Oh jee, als de bevalling maar goed gaat!"
- "Hoeveel puppen zullen het zijn? Hopelijk meer dan één!"
- "Wat als ik ze niet verkoop?" ...En ga zo maar door.
Ik heb het gewoon over me heen laten komen en de moederhond in alles bijgestaan en gesteund. Doordat het voor mij totaal niet als financiële ondersteuning wordt gezien, ik alleen de allerbeste baasjes voor de kleintjes wilde, de puppen ook gewoon hier mochten blijven - tsja, één meer of minder maakt hier echt niet meer uit - kon ik ook echt het allerbeste doen en de leukste dingen ondernemen met het spul! Dat maakt dat ik van iedere minuut heb genoten en heel veel heb geleerd.
De ontwikkeling van hulpbehoevend naar kleine "pain in the asses" is toch geweldig! Het behang is wel van de schouw afgetrokken. Ik loop langs het raam en zie een grote witte stofwolk door de woonkamer vliegen, toch even kijken wat er aan de hand is... Ja hoor, ook nog een gat in het nieuwe stucwerk gegraven. Per ongeluk de afstandsbediening van de TV op de tafel laten liggen, aan gruzelementen natuurlijk. Alles gaat eraan, maar oh, wat zijn ze leuk en ondernemend!
Ik wist van te voren wat me te wachten stond, ik had immers al eerder twee Border Collie nestjes gehad. Deze waren gepland en deze puppen waren werklijnen pur sang, wat was die periode afzien! Met een kleine 8 weken vlogen ze godzijdank uit en kon ik mijn nachten weer ten volle benutten. Maar nu weet ik beter. Langer bij de fokker blijven als pup (mits er veel tijd en aandacht wordt besteed aan de socialisatie) komt de overgang van nestje naar nieuwe eigenaar zeker ten goede. De kleintjes hebben dan veel meer meegemaakt en kunnen die heftige prikkels ook sneller verwerken in de voor hun zo bekende en veilige omgeving.
Deze pups hebben veel meegekregen waardoor ze makkelijker met een nieuwe ervaring om kunnen gaan. Natuurlijk is het ook per ras en per individu verschillend, maar daar heb ik natuurlijk rekening mee gehouden. Een ras als de Border Collie is per definitie continue op zoek naar uitdagingen en het is dus zaak om de kleine rakkers te begrenzen en te begeleiden. Vaak zijn ze slimmer dan je denkt en het zijn meesters in het lezen van jouw gedrag en het daarop anticiperen. Daaruit ontstaat vaak probleemgedrag, dus het is de kunst om deze eigenschap goed te doorzien en het je eigen te maken. Dit is ook het leukste aan dit ras, wat mij betreft!
Dus, als antwoord op de vraag; "ooit weer een nestje?" Nee, voor mij was dit eenmalig. Niet vanwege het werk, zoals gezegd, ik heb echt van elke minuut genoten. Waarom dan niet weer?
De grootste en moeilijkste opdracht is toch echt het vinden van de meest geschikte baasjes voor de puppy's. Rekening houdend met het ras en ook het individuutje is erg lastig en ik ben uiteindelijk toch verantwoordelijk dat de kleintjes de allerbeste toekomst zullen krijgen! Uiteindelijk kiezen wij voor een pup, de hondjes moeten maar afwachten bij wie ze terecht komen.